اثربخشی مداخله شناختی رفتاری مبتنی بر الگوی مارلت بر بهبود و پیشگیری از بازگشت در گروهی از وابستگان به مواد افیونی

هدف: بررسی اثربخشی مداخله شناختی رفتاری مبتنی بر الگوی مارلت روی بهبود و پیشگیری از سوءمصرف مواد افیونی، هدف اصلی این پژوهش بود. روش: در یک طرح آزمایشی با اندازه گیری مکرر، 90 بیمار مرد با تشخیص وابستگی به مواد افیونی( بر پایه معیارهای dsm iv tr)، پس از دوره سم زدایی به روش تصادفی ساده از جامعه 180 نفری بیماران مراجعه کننده به یک مرکز ترک اعتیاد انتخاب و به صورت تصادفی منظم در دو گروه، آزمایشی و یک گروه گواه در هر گروه 30 نفر اختصاص داده شدند. گروه اول در طی 12 جلسه 90 دقیقه ای به صورت گروهی تحت درمان قرار گرفتند، آزمودنیها توسط مصاحبه ساختاریافته شاخص مصرف مواد افیونی oti و پرسشنامه سلامت عمومی فرم 28 سوالی، قبل از شروع درمان، پایان درمان و سه ماه پس از پایان درمان گروهی مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه دوم تحت نظر روانپزشک داروی نالترکسون دریافت کردند و گروه گواه هیچ نوع مداخله یا درمانی دریافت نکردند. داده ها به کمک روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و خی دو مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که روش شناخت درمانی مبتنی بر الگوی مارلت در کاهش میزان بازگشت، افزایش اطاعت درمانی و مدت باقی ماندن در درمان و کاهش مصرف مواد افیونی، علائم جسمانی، اضطراب، بهبود عملکرد اجتماعی و وضعیت سلامت موثرتر است. نتیجه: به نظر می رسد به کارگیری روش مداخله شناختی رفتاری مبتنی بر الگوی مارلت به نحو قابل توجهی اثربخشی درمان را در بهبودی و پیشگیری از بازگشت مواد افیونی افزایش می دهد و همچنین این رویکرد در درمان و پیشگیری از بازگشت مواد افیونی از کارآیی قابل ملاحظه ای برخوردار است.